Eins og nafnið bendir til, „Lifað með landi og sjó“, er bók Jóns Hjartarsonar óður til náttúrunnar. Hún fjallar um heimahaga höfundarins, Strandir æskunnar og fullorðinsár „milli sanda“. Ljóðin einkennast af næmri tilfinningu fyrir undrum náttúrunnar og umhyggju fyrir

„sögunni,

menningunni,

tungunni

og landinu.

 

Vættir

lands og þjóðar,

varðveita

fjöreggið,

augastein þjóðar,

og gæta þess

að það brotni ekki.“

(14)

 

Það er samhengi í öllu lífi jarðar en auðfundið á lestrinum að endalok nálgast:

 

„Ef ræturnar rofna

fýkur umhyggjan

út í veður og vind.“

(48)

 

„Einn morgunn

stendur amma

á miðju gólfi

og virðir fyrir sér

auðan stólinn.“

(42)

 

Jón er hápólitískur í sínum kveðskap. Þar er undirliggjandi kvíði fyrir framtíðinni og yfirvofandi endalokum:

 

„Bergbúinn

stendur vaktina,

undir svörtu hamrastálinu,

brúnaþungur

og langþreyttur

á daufingjahætti

landans.“

(25)

…

 

„Manneskjurnar

skríða í holur sínar,

bíða af sér storminn.

 

Of seint að iðrast.“

(23)

 

En þrátt fyrir váboðana, sem alls staðar eru sýnilegir í náttúrunni, er von, því vorvindurinn

 

„afísar mýrina

kveikir líf

í veikburða frjóöngum

stararinnar

á nýju vori.“

 

Þetta er fyrsta ljóðabók Jóns, sem skrifað hefur nokkrar bækur, flestar sögulegar. „Lifað með landi og sjó“ endurspeglar næman skilning á stóra samhengi lífs á Jörðinni, sem allt sprettur af sömu rótinni: Náttúran, sagan, menningin, landið.